Vazhdoj t’i imagjinoj atje, në atë shtëpi të lindur nga dashuria dhe premtimet e tyre, si në një film horror, viktimë e të cilit jam bërë edhe vetë
Me kalimin e kohës kam mësuar se xhelozia mund të shfaqet në jetën e njerëzve në shumë mënyra, në forma të dhunshme dhe dredharake që të konsumojnë ngadalë, nga brenda. Si ato që vazhdimisht anashkalojnë një të kaluar në të cilën nuk kemi qenë pjesë dhe mbi të cilën nuk kemi fuqi. Por arsyeja në këto raste harron të ekzistojë dhe pushtohet nga ai mendim i zjarrtë, i ngutshëm dhe i errët për atë, ish-gruan e tij.
M’u deshën disa kërkime në internet për të zbuluar se nuk jam e vetmja që vuaj nga kjo xhelozi retroaktive. E quajnë sindromi i Rebekës, një formë xhelozie që kufizohet me obsesionin me marrëdhëniet e kaluara të partnerit aktual. Por e dini, kjo vetëdije nuk i ndryshon gjërat, sepse ajo përzierje e ndjenjave rraskapitëse që mjegullojnë arsyen time dhe errësojnë emocionet e mia, nuk zhduket.
Dhe unë nuk jam budallaqe, e di që duke e lënë veten të konsumohem nga kjo xhelozi, duke parë vazhdimisht të shkuarën, po eci në një litar të ngushtë, me rrezikun që të prish përgjithmonë të ardhmen e marrëdhënies sime. Por kur papritmas ato ndjenja fshihen brenda dhe më trazojnë stomakun, më duket se nuk mund të duroj më.
Kur e takova, partnerin tim aktual dhe dashurinë e madhe të jetës sime, isha në dijeni të situatës që po linte pas: një ish-bashkëshorte me të cilën kishte zgjedhur të krijonte familje. Por sigurisht që nuk mund ta fajësoja, në fund të fundit kisha pas vetes edhe përvojat e mia të pasura. Ajo që nuk mund ta dija, megjithatë, ishte se e kaluara e tij, së shpejti do të kthehej në obsesionin tim më të madh.
Kanë kaluar javë, muaj dhe vite. Dhe nuk është e vërtetë që koha zgjidh gjithçka, sepse unë ende e gjej veten këtu, duke vuajtur nga një xhelozi e thellë ndaj ish-gruas së tij. Nuk mund të mos mendoj për ta, për atë që i premtoi dashurinë e përjetshme, për puthjet dhe përkëdheljet që shkëmbyen, për pëshpëritjet “Të dua”.
Dhe është çmenduri, e di. Sepse ajo jetë i përket një të shkuare që nuk kam qenë kurrë pjesë e saj dhe që as që e njoh. Megjithatë vazhdoj të mendoj për gjithçka që ata ndërtuan, sa e fortë duhet të ketë qenë dashuria e tyre, entuziazmi që ai pati për të ndërtuar atë familje. Dhe kur e mendoj, krahasimi më vret.
Vazhdoj t’i përfytyroj atje, në atë që ishte shtëpia e tyre e premtuar, si një film horror që e kam krijuar vetë dhe viktimë e të cilit jam bërë. Dhe e di që e kam tani, por nuk mund të ndalem së menduari se dikur, gjithçka që më takon sot, i përkiste një tjetre.